طی چند سال گذشته، هر زمان صحبت از حمایت از تولید و رونق کسب و کار در بخش‌های مختلف تولیدی بوده، نام خودروسازان یا همان اهالی جاده‌مخصوص خودمان در صدر اخبار قرار داده می‌شود و در اولین دستورالعمل‌های حمایتی دولت مبالغی برای رونق کسب و کار این بخش از تولید ارائه شده‌است.

درحالی که علی‌رغم این همه حمایت و دریافت تسهیلات مختلف بازهم خودروسازان اندر خم یک کوچه‌اند و همچنان برای رسیدن به اهداف از پیش تعیین شده خودشان برای لابی‌کردن بیشتر مشغول رایزنی هستند؛ سیاستی که قابل دفاع نیست چون مدیران و البته برخی مسئولان رده بالا براین باورند که باید به هرقیمت، این صنعت را در کشورمان زنده نگه داریم؛ حتی به قیمت بی‌توجهی به نوسازی و بهینه سازی تولید در صنایع دیگر.

براستی کدام بهانه می‌تواند این فعالان را این قدر در بخش‌های مختلف به خواسته‌هایشان نزدیک کند و در زمینه‌های مختلف بتوانند امتیازهایی دریافت کنند؟

پاسخ این سوال یک کلمه یعنی اشتغال است . خودروسازان با تکیه بر اشتغال زا بودن فعالیتشان می‌توانند از مسئولان امتیازهای ویژه‌ای دریافت کنند، اما دیده‌ایم که تاکنون این حمایت‌ها دستاوردی منطقی نداشته است. پس بهتر است امروز به جای هزینه‌کردن دوباره برای به تعویق انداختن مرگ صنعت خودروسازی به گونه‌ای برنامه‌ریزی کنیم که این گروه به فکر بهبود شرایط تولیداتشان باشند و به دنبال دستیابی به فناوری‌های نوین بروند، نه این که با حمایت بیجا و غیرمنطقی و غیراقتصادی خودمان ریشه انگیزه‌های بهینه‌سازی و بهره‌وری را در آنها همچون گذشته بخشکانیم.